Trwałe użytki zielone są zaliczane do najważniejszych półnaturalnych zbiorowisk roślinnych. W Polsce trwałe użytki zielone stanowią około 10% ogólnej powierzchni i około 21% użytków rolnych. Dostarczają pełnowartościowej paszy dla przeżuwaczy [Jankowska-Huflejt i Zastawny 2002, Krzywiecki 2002, Okularczyk 2002, Jankowska-Huflejt i Domański 2008, Brzóska i Śliwiński 2011, Zarzycki i Kopeć 2015], łagodzą zmiany klimatu [Kusler i in. 1994, Kaca i in. 2008], przeciwdziałają erozji [Lipski i Kostuch 2005, Jankowska-Huflejt 2007], są tzw. suchymi zbiornikami retencyjnymi [Dembek i Oświt 1989, Kochanowska i Rygielski 1994, Drupka 2004, Kędziora i in. 2005], a także filtrem przechwytującym substancje chemiczne, dlatego chronią wody powierzchniowe i gruntowe przed eutrofizacją [Ryszkowski i in. 2003, Jaguś i Twardy 2006, Kaca 2008]. Stanowią ponadto dogodne warunki bytowania dla wielu gatunków zwierząt, w tym zagrożonych w skali światowej [Tyburski i in. 2000, Tomiałojć i Stawarczyk 2003, Kadej i in. 2014].