Bezpieczeństwo społeczności lokalnych to zarówno niwelowanie
zagrożeń, jak i szacowanie ryzyk ich wystąpienia w bezpośrednim
otoczeniu danej społeczności. Niekiedy jest ono postrzegane wyłącznie w kontekście bezpieczeństwa publicznego, ale jest to znaczne zawężenie problemu i nie odpowiada zapotrzebowaniu społecznemu.
Powinno być ukierunkowane na zapewnianiu lokalnej społeczności poczucia bezpieczeństwa obejmującego wszystkie jego stadia, tj.
przetrwania, zachowania tożsamości i niezależności, poczucia pewności i spokoju oraz prawa posiadania oraz możliwości rozwoju. Zasadniczą formą tego procesu powinno być programowanie działań
i ich sukcesywne wdrażanie w sposób satysfakcjonujący odbiorców,
czyli znów społeczność lokalną z jednym, ale zasadniczym wyróżnikiem. Bezdyskusyjnie w sferze bezpieczeństwa militarnego i w sytuacji zagrożenia wojennego podmiotem bezpieczeństwa staje się nie
społeczność czy społeczeństwo, ale państwo jako organizacja polityczna. Prymatem działań, także w środowisku lokalnym jest w tej
sytuacji dążenie do jego przetrwania jako suwerennego bytu politycznego. W pozostałych sferach bezpieczeństwa podmiotem działań
na rzecz jego zapewnienia powinien być człowiek i wspólnota ludzka