W niniejszej pracy podjęto próbę zastosowania teorii niezawodności, a w zasadzie wykorzystania
jej praktycznego aspektu, jakim jest inżynieria niezawodności i jej narzędzia opisu matematycznego
obiektów i systemów technicznych w pełni zaprojektowanych i zbudowanych przez
człowieka, do opisu struktury niezawodnościowej systemu quasi-naturalnego – systemu hydrologicznego,
jego bezpieczeństwa oraz występujących w nim zagrożeń wynikających z pojawiania się
meteorologicznych i hydrologicznych zdarzeń ekstremalnych, traktowanych, jako zdarzenia niepożądane
powodujące ryzyko wystąpienia strat zarówno fi nansowych jak i ludzkich. Dotychczas takie
podejście do problemów bezpieczeństwa i niezawodności funkcjonowania systemów hydrologicznych
w tym ochrony przed ekstremalnymi zjawiskami hydrologicznymi, do których należą duże
wezbrania powodujące powodzie, nie było w hydrologii polskiej stosowane. Proponowane w pracy
metody szacowania zagrożeń, ryzyka i strat związanych z występowaniem ekstremalnych zdarzeń
hydrologiczno-meteorologicznych mają na celu zwiększenie możliwości obronnych przed tymi
zdarzeniami i poprawienie zarządzania ryzykiem ich pojawiania się oraz wzmocnienie aktualnie
stosowanych metod ochrony przed powodziami zgodnymi z wytycznymi europejskiej Dyrektywy
powodziowej.