„44 Strumienie Świadomości” to 40 wierszy i 4 dialogi, które stanowią swojego rodzaju rozliczenie się i zamknięcie burzliwej dekady z życia autora, a także otworzenie się na nowe doświadczania. Odcienie czerni i szarości poprzeplatane z rzadka jasnymi promieniami światła. Tam, gdzie zabrakło słów pojawiają się obrazy, które korespondują z treścią poezji i uzupełniają się wzajemnie. Taka konstrukcja, jak również wykorzystanie tytułów, do których autor ma sentyment sprawia, że mamy do czynienia z głęboką introspekcją uczuć i emocji autora.

To, czego tu doświadczysz, nie jest tomikiem poezji sensu stricto. Nie uświadczysz tutaj wykalkulowanych rymów czy pieczołowicie układanych bukietów słów.
Trafisz tutaj jedynie na wersy, które pojawiały się w moim umyśle kompletne podczas nocy przychodzących zbyt późno, albo poranków zjawiających się za wcześnie. Strumienie świadomości nawiedzające mnie podczas obserwacji czy pewnych spostrzeżeń. Co nie zmienia faktu, że są częścią mnie. Moich doświadczeń, a może jedynie złudnym wyobrażeniem przeżyć, których dostąpiłem.
Poza brakiem warsztatu rzucą Ci się w oczy tytuły, które nadałem poszczególnym strumieniom. Tak, nie są moje. W większości zaczerpnąłem je z szerokiego spektrum kulturowego dorobku. Dzieł, które są bliskie mojemu sercu. Dzieł, których tytuły idealnie korespondują z następującymi po nich słowami. Po co wymyślać koło na nowo?
Po prostu podejdź do tego, czego tu doświadczysz bez wyobrażeń i oczekiwań.
To przecież tylko słowa. Czyż nie?